You never walk alone

Hoorde jij in de achterliggende tijd ook zo vaak de verzuchting: 'Wat gaat de tijd snel'. Een stille getuige hiervan is mijn eigen blog. De voorlaatste blog is van anderhalf jaar(!) geleden. Maar dat is niet de motivatie om weer te gaan schrijven. Het is een andere; de tijd lijkt deze weken ineens tot stilstand gekomen...

Bezeten wereld

De historicus Huizinga schreef in 1933: Wij leven in een bezeten wereld. En wij weten het. Het zou voor niemand onverwacht komen, als de waanzin eensklaps uitbrak in een razernij, waaruit deze arme Europese mensheid achterbleef in verstomping en verdwazing, de motoren nog draaiende en de vlaggen nog wapperende, maar de geest geweken. [...] Wij zien voor ogen, hoe bijna alle dingen, die eenmaal vast en heilig schenen, wankel zijn geworden: waarheid en menselijkheid, rede en recht. Wij zien staatsvormen, die niet meer functioneren, productiestelsels, die op bezwijken staan. Wij zien maatschappelijke krachten, die in het dolzinnige doorwerken. De dreunende machine van deze geweldige tijd schijnt op het punt om vast te lopen. 

Levensbehoeften

De machine van het nooit-genoeg en druk-druk-druk staat nagenoeg stil. De laatste trillingen en dampen zullen spoedig verdwijnen. Wat dan overblijft is het zicht op de eerste levensbehoeften. Daarmee bedoel ik niet toiletpapier en wiet maar gezondheid; de mogelijkheid om adem te halen. 

Zondagmorgen

Zondag liep ik vroeg buiten met de hond. Ik beleefde iets wat ik niet eerder in Nederland had meegemaakt: absolute stilte. Geen auto's op de snelweg, geen vliegtuigen in de lucht, geen trein, niets van dat alles. Alleen in IJsland had ik eerder deze stilte die zwaar drukte op mijn trommelvliezen meegemaakt.

Primaire proces

Niet één reflectiemodel, managementtool of ontwikkelingscurve kan weergeven wat er op dat moment door mijn hoofd speelde. "Wat gaan we doen als we uit deze crisis mogen komen?" Starten we de dreunende machines gewoon weer op of gaan we gezamenlijk verder bouwen aan de nieuwe samenleving. Geen heilstaat, maar wel een maatschappij waarin de beroepen die daadwerkelijk het cement van de samenleving vormen daadwerkelijk de status en waardering ontvangen die ze nu luid toegezongen en geklapt worden. 

Kantelpunt

Jan Rotmans schreef in 2012: Onze samenleving bevindt zich op een kantelpunt. De kritieke grens is bereikt, de ingezette veranderingen zijn niet meer terug te draaien. Op zo'n moment is de maatschappij instabiel en kwetsbaar voor verstoringen, maar opent het ook de deur voor radicale veranderingen. In zo'n situatie is overzicht en inzicht ver te zoeken. Welke kant zal de bal oprollen? 

Apenrots

Niemand die op dit moment het antwoord op deze vraag in enig protocol kan opzoeken. Keihard wordt duidelijk dat alle draaiboeken in de hele wereld een schijnzekerheid hebben gecreëerd die nu velen ontredderd achterlaat; de maatschappij is instabiel en uiterst kwetsbaar. Persoonlijk leiderschap - wat onze minister-president in het begin van de crisis aan de dag legde (wijziging okt'22) - is meer dan ooit noodzakelijk. Eén ding weten we inmiddels: You never walk alone! Dat betekent concreet dat we niet meer toestaan dat eenlingen zich bovenaan de apenrots nestelen en van daaruit opdrachten verstrekken om de machine van het druk-druk-druk weer op te starten! We hebben nu al geleerd dat alleen het primaire proces ertoe doet.