Leiderschap gevraagd!

Je leest het goed. De lente komt eraan. Meteorologisch duurt het nog een paar maanden, maar het voorjaar komt eraan. Eerst nog de gure koude, misschien wel wisselvallige winter. Maar alles zal weer mooi gaan uitbotten. Zo ook in onderwijsland. Ik heb mijn persoonlijk coach beloofd geen negatief getoonzette blogs meer te publiceren. Ik wil het zelf ook niet, maar toch heb ik het af en toe nodig om sommige dingen van me af te schrijven. Ik spreek nu maar even een compromis met haar af dat ik misschien wat negatief begin, maar positief en hoopvol zal eindigen. En ik zal het kort houden. Laatst had ik een eindgesprek met een voorbeeldige vierdejaarsstudent. Ik observeerde haar tijdens het gesprek en ineens floepte ik het eruit: "Ik zie jou niet meer verder ontwikkelen! Als ik over een paar jaar jouw klas binnenloop geef jij nog op dezelfde manier les zoals je het nu doet." De collega naast me schrok zichtbaar. "Je hebt helemaal gelijk!", zei ze. "Maar lui

In deel 1 van de blog heb ik zonder schroom gezegd dat het onderwijs systeem in Nederland faillissement moet aanvragen. In deel 2 beschrijf ik hoe het zover heeft kunnen komen, wat dit met docenten en studenten doet én hoe we met elkaar uit deze situatie kunnen komen. Grote woorden, maar ik ben dagelijks bereid de daad hieraan te koppelen. In 2003 startte ik met de opleiding TOP-management. Ik was toen 8 jaar werkzaam in het onderwijs. Voor de afronding van deze 2-jarige studie moest ik een meesterproef schrijven. Als onderzoeksonderwerp nam ik het Nederlandse onderwijssysteem en als titel voor mijn scriptie koos ik, je raadt het al: Het faillissement van het Nederlandse onderwijssysteem . De reactie van mijn begeleider, die ik nog steeds hoogacht, was: 'Nou, nou, nu neem je nogal grote woorden in de mond'. Zijn motivatie was juist: 'Met het kleinschalige onderzoekje van jou, kun je niet zulke boude uitspraken doen.'  Vijftien jaar later, zonder grootschalig

Wat ik nu ga schrijven, geloof je niet. Het gaat in ieder geval niet over twee nieuwe gezelschapsspellen. Het is de harde realiteit in het voortgezet- en hoger onderwijs in Nederland. Vier studenten, vier verhalen, één strekking; en die is verbijsterend. "Wij moeten pakken papier voltypen om te voldoen aan de eisen in de readers én vervolgens wordt dit niet eens serieus nagekeken. Waar doen we het dan voor?" Deze laatste vraag moeten wij als opleiders onszelf serieus stellen en de studenten moeten dat ook doen! Wat vertelden de studenten mij? De eerste vertelde over de uren tijdsinvestering, het mooie onderwerp en de totstandkoming van haar eindscriptie. "Het slaat nergens op, zoals deze nagekeken is!" Toen ik doorvroeg bleek dat er enkele opmerkingen stonden die niet zouden misstaan in de kantlijn van een werkstuk van een leerling uit groep 5, maar wel in de scriptie van een beroepsopleiding: "Goed gedaan!, prima onderzoeksvraag". Dit was echter

Bij zijn aantreden sprak de minister de mooie woorden:  Onderwijs gaat over de toekomst van onze kinderen en jongeren. Voor hen wil ik minister zijn. En voor hun docenten en leerkrachten, die vanaf de eerste schooldag tot de laatste diploma-uitreiking werken om de gaven en talenten van leerlingen te laten bloeien. Ik geloof hem, zeker na zijn uitspraak vandaag: eerst plannen, dan pas geld voor minder werkdruk op basisscholen. E indelijk hebben we een minister voor onderwijs die de klappen van de zweep kent. Wat bedoelt hij precies met zijn uitspraak: eerst plannen, dan pas geld? Hij heeft het waarschijnlijk zelf in de praktijk meegemaakt dat het onderwijs een onverzadigbare, bodemloze put voor allerlei zinvolle maar ook zinloze subsidies bleek. Op verzoek zal ik projecten in deze categorieën indelen. Ik doe dit niet op voorhand omdat sommige tenen in het onderwijs heel lang zijn. Een oplettende lezer heeft wel opgemerkt dat managers, beleidsmedewerkers, fondsenwervers en bestuurd

Deze blog zit al bijna vier jaar lang in mijn hoofd. Het kwam er steeds niet van om hem online te zetten. Na een lange griepperiode schrijf ik nu gewoon even m'n hoofd leeg, dan is dit er ook maar uit. Het gaat over het begrip zelfredzaamheid en dat ik dit zo'n verkeerde benaming vind. Stel je eens voor dat je door een stevige griep geveld bent en de eerste week nauwelijks vanonder je dekbed kunt komen omdat alles (incl. je maag) draait en keert.  Fijn dat je op school zelfredzaamheid hebt aangeleerd...  Of stel dat je  door het ijs zakt omdat je te snel op de schaats bent gestapt. D an komt die aangeleerde zelfredzaamheid zeker van pas of toch niet...?  Daarom wil ik het in deze blog hebben over "samenredzaamheid"! Tijdens onze eerste vakantie (2014) in het  meest zuidoostelijke puntje van Beieren (D) viel me een enorm verschil op   met Nederland. Bij ons staan er per strekkende meter asfalt zo'n twee à drie verkeersborden. Je moet dit, je mag niet dat, pas