“Religie is de zucht van het onderdrukte schepsel, het hart van een harteloze wereld, en de ziel van zielloze omstandigheden. Het is de opium van het volk”, zijn de legendarische woorden van Karl Marx. Aangezien in deze tijd religie uit het publieke domein wordt verbannen, wordt iets anders gezocht om de ontstane leemtes op te vullen. Voetbal is al jaren bezig aan een religieuze opmars. Er wordt gesproken over voetballers als godenzonen, een goede trainer als de verlosser, een elftal als de goddelijke kanaries. Zij die niet meedeinen op de oranje golven van de massa worden bestempeld als afvalligen. De media bepalen wat gebeurt. Ook al hebben de spelers geen zin in een huldiging, de media zorgt ervoor dat er een plaatsvindt. En als ze (of we?) tweede worden, spreken we gewoon over het winnen van zilver. Ik heb echter nog nooit een zilveren wereldbeker gezien. In een sport waarin alleen winst telt, praat je niet over zilver. En dan het fenomeen ‘trauma’. Laten we ons door de medi