Leiderschap gevraagd!

Vrijdag hebben we in gezamenlijkheid beslist dat de unit Managementadvies zich gaat ontwikkelen in de richting van een zelfsturend team. In de literatuur kwam ik de volgende definitie tegen bij Amelsvoort en Scholtes: “Een zelfsturend team is een vaste groep van medewerkers die gezamenlijk verantwoordelijk zijn voor het totale proces waarin producten of diensten tot stand komen, die aan een interne of externe klant geleverd wordt. Het team plant en bewaakt de procesvoortgang, lost dagelijkse problemen op en verbetert processen en werkmethoden, zonder daarbij voortdurend een beroep te doen op de leiding of ondersteunende diensten ”. Er is door de unitleden een presidium gekozen om dit proces te begeleiden en de contacten met het BMT en CMT te onderhouden. Samen met een collega mag ik dit presidium vormen. Een uitdagende klus waarvan ik in deze blog ook zeker verslag zal doen.

Je ontkomt er in je werk niet aan om targets te stellen en die te halen. Dat houdt in dat je met toewijding werkt aan het realiseren van de gestelde doelen. Stel je eens voor dat je die niet zou halen. Het is goed als een mens zich doelen stelt. Het schept vreugde wanneer je die hebt gehaald. Dat geldt in je werk als manager, maar ook in je privéleven. Waarom is Jakobus dan toch zo hard tegenover mensen die zich targets stellen? Let wel, Jakobus veroordeelt ze niet. Het gaat hem er niet om dat je niet zou mogen werken aan langetermijnplanning. Je ontkomt er niet aan. Sterker nog, het is dwaas als je er niét mee bezig bent. Het is alleen zo dat Jakobus gelovigen ontmoet die nogal pochen over hun winstgevende handel en beleid. Hij hoort hun grote verhalen en hun wilde plannen aan. Hij meent dat het niet goed is als ze zo doen. Dat is zonde. In het Grieks staat er een woord uit de krijgskunst, namelijk 'je doel missen'. Jakobus zegt dat men

Ieder mens heeft in zijn beide handpalmen een hoofdletter M staan. Dit herinnert ons dagelijks aan onze kwetsbaarheid. Met deze wetenschap begonnen wij het nieuwe jaar. In de vriendenkring viel op oudejaarsavond een lege plaats. Een echtgenoot met vier kinderen blijft verdrietig achter. Al onze activiteiten komen dan in een totaal ander licht te staan: alles is betrekkelijk, relatief, ten dele, vergankelijk. In de kerstvakantie kochten mijn dochters een Nintendo. Bij een van de spelletjes kun je 'levens bijkrijgen'. Toch gaan deze ook 'op'. De brug is snel gelegd: "Wij hebben één leven hier op aarde, niet meer maar ook niet minder!"  Hoe staan wij in dit leven? Werken wij door tot het klinkt: 'Game over' of nemen we voldoende bezinningstijd om te na te denken over een leven in het hiernamaals. Of zijn we zo ingespannen met alles bezig dat we daar geen tijd voor hebben? Een tip aan het begin van dit nieuwe jaar: kijk tijdens alle drukke werkzaamheden af