Leiderschap gevraagd!

Werken doe je om een inkomen te hebben, maar ook om jezelf te ontplooien, mensen te ontmoeten, een doel in je leven te hebben en om vele andere redenen. Ons werken lijkt soms meer op ploeteren en zwoegen. Niet zozeer omdat we hard moeten werken, maar omdat we van onszelf zo hard móeten werken, móeten presteren, vooruit móeten komen. We móeten zoveel van onszelf. Psalm 127 leert ons te relativeren. Natuurlijk moet je je handen uit de mouwen steken. Een huis bouwt zichzelf niet. Brood schijnt niet vanzelf op tafel. Maar ons werken, onze manier van leven, is soms zo'n geploeter en gezwoeg, dat we vergeten waar het in het leven op aankomt. God leert ons om te ontspannen. Niet pas als we klaar zijn met werken, maar ook wanneer we aan het werk zijn. En hij leert ons met degenen die ons lief zijn ons te verheugen over zijn goedheid. uit: Geïnspireerd leiderschap Leon van den Broeke (2008)

Werkweek Schotland Minor Jong Management Pabo 4 We zijn op de terugreis van Schotland naar Nederland. Mijn collegae liggen op één oor in hun kooien. Ik kan me niet voorstellen dat ze slapen, want het schip gaat stevig op en neer. Misschien wel dezelfde beweging die er op dit moment in mijn hoofd plaatsvindt. Een van mijn collegae vroeg eens of mijn gedachten wel eens stilstaan. Ik antwoordde toen: “Alleen als ik slaap en eigenlijk vind ik het jammer dat ik zo’n 6 uur op een nacht moet slapen want dan kan ik niet denken.” Een van de studenten wist ook te vertellen waarom ik altijd moet geeuwen: “Dat is om je hersenen te ventileren, anders lopen ze warm!” Ik ben dus nog niet in m’n kooi gekropen ben. Ik zit te gapen en te denken. Er gaan zoveel gedachten door mijn hoofd, dat ik ze even op papier moet zetten. Deze week ben ik weer op snoepreis geweest (zie vorige column). Reken maar dat ik weer gesmuld heb. Van Schotland, van het eten, van de whisky, van de cultuur, van de bezoeken aan

Het raakt tijd dat iemand het gewoon durft toe te geven, daarom ga ik het in deze column doen. Ik ben dit jaar in maart een week in Zuid-Afrika geweest, in september een week in IJsland en eind november hoop ik nog een week naar Schotland te gaan. Allemaal voor mijn werk! Als ik dit zeg krullen bij sommige mensen de lippen zich dan tot een meewarig lachje, waarna een vraag volgt als: “Daarom zijn jullie uurtarieven zo hoog zeker?” of “Wat levert dat dan op?” Weer anderen geven het ronduit toe: "Ik zou ook wel zo'n snoepreisje willen!" Rondom mijn eerste reis in 2007 naar de Verenigde Staten probeerde ik mezelf nog te redden door te zeggen dat we een heel druk programma hadden en heel veel geleerd hebben met elkaar en er goede contacten aan overgehouden hebben. Bij de laatste reizen heb ik dat niet meer gedaan. Omdat ik een beschrijving op internet gelezen heb die mij goed uitkwam: o nder een snoepreisje verstaat men een pleziertochtje, dat men in stilte doet. Snoepen moet

Even vroeg ik me af waar ik terecht gekomen was. Rondom mij zat een zeer divers gezelschap, allemaal afwachtend hoe Ubuntu (je zegt: ‘Oebóentoe’) het vandaag zou worden. Ubuntu is geen postzegelverzamelaarsclub en ook geen club van houders van tropische vogels. Hoewel dat laatste gedurende de dag wel een paar keer genoemd werd. ‘We moeten er voor oppassen dat we Ubuntu niet hier naartoe halen en in een volière met andere exoten stoppen, zodat we er op afstand naar kunnen kijken!’ Nee, Ubuntu moet in ons zitten. Inmiddels bent u nu wel benieuwd wat Ubuntu dan wel is. Helaas kan ik het niet uitleggen. Ik heb het meegebracht van mijn reis naar Zuid-Afrika. Ik sprak daar met een schoolleider die mij voor het eerst liet kennismaken met dit begrip. Ik had daarvoor al een artikeltje gehad   van een collega die ook in Afrika geweest was. Ik had het gelezen en terzijde gelegd. Maar toen opeens was daar weer ‘ubuntu’. Was het omdat ik het zo leuk vond klinken of omdat ik altijd wel voor nie

10 Tips voor Balans in werk en leven Besteed meer tijd aan wat jou energie geeft Neem regelmatig een ontspannen pauze Wil niet teveel tegelijk Beweeg in ruime mate: sport, yoga, dans of wandel Plan leuke en waardevolle activiteiten bewust in je agenda Doe af en toe een ‘powernap’ Wees dankbaar voor wat je wel hebt Wat jij belangrijk vindt heeft voorrang Breng tijd door in stilte, de natuur of in de zon Vergeet nooit te lachen!☺

Ik ben niet financieel onderlegd, totaal niet. Ben geen zakenman, sterker nog; weet met moeite m'n eigen financiële huishouding op orde te houden. (Dat kan natuurlijk ook aan andere factoren liggen!). Wat ik wél snap is dat de euro een UITERST wankel betaalmiddel is geworden.  Als de wereldeconomie draaiende moet worden gehouden met (denkbeeldig) geld van het ene in het andere zwarte gat te storten, gloort er momenteel geen Gouden Eeuw. Is hier toch van toepassing wat ik in de beginjaren van de euro eens las: 'We bouwen hier de zoveelste toren van Babel'. Maar we hoeven niet eens mondiaal te kijken, om te bemerken dat er iets fundamenteels mis is. "De Crisis" lijkt men bezworen te hebben en het herstel van de markt schijnt zich te hebben ingezet. De overdrachtsbelasting wordt nu aangepakt, terwijl de hypotheekrenteaftrek nog steeds een taboe blijft. Het zijn echter allemaal lapmiddelen.  Na het lezen van 'De laatste manager' van Ben Kuiken is mijn

De vluchtigheid van Twitter staat - als ik niet oplet -  symbool voor mijn arbeidzame leven. Het onderzoek  van Nicholas Carr wat enige tijd geleden in de media was over de gevolgen van het digitale tijdperk voor onze hersenen heeft me wel aan het denken gezet. Ik merk het zelf: m'n concentratie neemt af. Gecombineerd met vermoeidheid door het werk leidt dit tot een kortere spanningsboog. Daarom wil ik in deze vakantie niet alleen uitrusten, maar ook weer m'n rust terugpakken. Gisteren las ik ergens (ben vergeten waar....!) dat rust in het Hebreeuws 'uitstrekken' betekent. Dat ga ik doen: op een handdoek, op het strand, met een goed boek. Zónder twitter! Ik dacht eerst dat twitter me tijd ging besparen omdat ik na het lezen van een goed boek niet meer 180 mensen hoefde op te bellen dat ik zo'n goed boek had gelezen. Dat viel helaas wat tegen. Daarom misschien deze vakantie af en toe een tweet. Geen D-tweet (= dwangmatige tweet). Maar tijd voor mezelf en daardoor voo

Een blog beginnen is 1, een blog onderhouden is 2. Dit bewijst de voorlaatste update: 31 januari 2011. En niet dat ik niets beleefd heb in die tussenliggende tijd. Ik heb scholen bezocht, prachtige gesprekken met heel veel mensen gehad, in Zuid-Afrika geweest... Daarom wil ik de blog opnieuw leven inblazen. De komende tijd ga ik schrijven over de voorgenoemde items, te beginnen met Zuid-Afrika. 

Mozes is net begonnen aan zijn nieuwe job. Hij maakt lange dagen. Als mijn opa, die boer was, een lange arbeidsdag voor de boeg had, sprak hij over een 'anderhalve dag'. Mozes verricht zijn werk met toewijding, maar vraagt te veel van zijn fysieke en mentale krachten. Er leeft veel onder zijn mensen. De hele dag luistert hij naar hen. Zij vragen hem om advies, een uitspraak, rechtspraak, bemiddeling of ze beklagen zich bij hem. Hij hoort het allemaal aan. Dit tempo, deze werkdruk houdt hij niet vol. Geen vakbond die protesteert. Mozes met zijn meer dan 36-urige werkweek balanceert op het randje van een burn-out n.a.v. Exodus 18:13-16

Uit het archief van de Volkskrant!

Gisteren heb ik mezelf weer een dag met het openbaar vervoer verplaatst! Een enkele vertraging, maar dat heb je op de snelweg ook. Mij hoor je niet mopperen; zelfs niet afgelopen vrijdagavond toen ik anderhalf uur op Rotterdam Centraal heb staan wachten. Wat hebben we een lol gehad met de perronmedewerker en de (meeste) passagiers. Ook gisteren heb ik weer drie bijzondere, waarvan twee mooie momenten beleefd. Ik deel ze even met je: De eerste begon al 's morgens in alle vroegte op station Goes. Er zat een vrouw in de wachtruimte met een verdrietige uitdrukking. Niet lang voordat de stoptrein richting Vlissingen aankwam, arriveerde een man bij de wachtruimte die haar naar buiten riep. Haar gezicht klaarde op, ze vielen in elkaars armen en liepen innig verstrengeld het perron op. Ik vulde de geschiedenis voor mezelf in: ruzie gehad tijdens het ontbijt, weg gegaan zonder gedag te zeggen, de spijt én koppigheid van beiden en de run van de man naar het station om het goed te maken voord